W swojej karierze zarządzałem różnymi zespołami. Zarówno małymi, jak i bardzo dużymi. Złożonymi z ludzi o zróżnicowanym doświadczeniu i różnym stażem w firmie. Niezależnie od tego zauważałem jednak pewne prawidłowości w komunikacji między mną, a zespołem oraz poszczególnymi osobami. Miały one wpływ na efektywność zespołu.

Ale miały też wpływ na mnie – menedżera. W szczególności, czy mój poziom emocji rósł, czy był na stabilnym poziomie. Wynikało to najczęściej z rozbieżności między oczekiwaniami, jakie miałem wobec moich pracowników, a ich odbiorem całej sytuacji.

Przykładowo, kiedyś powiedziałem do jednego z pracowników:

– Przyślij mi raport do czwartku.

Wydawało mi się, że sprawa jest oczywista. Tym bardziej, że pracownik potwierdził, że ten raport przyśle. Mocno się zdziwiłem, gdy we czwartek minęła 17:00, a raportu nie miałem. To był dla mnie pretekst, aby zastanowić się nad „oczywistościami” szefa.

Nie tak wyobrażałem sobie bycie szefem – w ten sposób zacząłem cykl artykułów o „pułapkach szefa”. Poprzednio opisałem „plecak” szefa. Dziś czas na rozprawienie się z dylematem, który często powraca na szkoleniach menedżerskich:

– Czy szef może być kumplem?
– Czy kumpel może być szefem?

Często szkolę menedżerów, którzy po awansie zaczęli zarządzać zespołem, z którego sami się wywodzą. Zostali szefami własnych kolegów. Mają w związku z tym wiele dylematów:
   •  Jak zbudować swoją pozycję i autorytet jako szefa w zespole?
   •  Czy utrzymywać relacje towarzyskie z „kolegami” z zespołu?
   •  Jak w relacjach z nimi pogodzić życie firmowe i prywatne?

Bycie menedżerem, w szczególności na początku, niesie ze sobą wiele różnych pytań, rozterek a także niepewności. I jednocześnie istnieje kilka „pułapek szefa”, które opiszę w kolejnych artykułach. Niektóre z nich to:

• „Plecak” szefa
• Dylemat szef czy kumpel?
• To jest oczywiste…
• Nikt nie zrobi tego tak dobrze jak ja…
• Samotność szefa

W tym artykule zajrzę głębiej do „plecaka szefa”.